اثر مخالف بوپروپیون در هسته vta روی رفتارهای جویدن و فرار از قفس در موش ­ های وابسته به مرفین پس از القاء محرومیت بوسیله نالوکسان

چکیده پیش زمینه و هدف: بوپروپیون برای درمان افسردگی ساخته شده ولی برای ترک سیگار استفاده می­شود. آنتاگونیست گیرنده ­ های نیکوتینی و مهارکننده بازجذب دوپامین-نوراپی نفرین است. برخی از علایم محرومیت از نیکوتین را کاهش می­دهد. نورون ­ های دوپامینرژیک نقش اصلی را در وابستگی دارویی داشته و وابستگی مکانیس می­ مشابه یادگیری و حافظه دارد. در این مطالعه اثرات حاد تزریق بوپروپیون درون هسته vta روی علایم فرار از قفس و جویدن ناشی از تجویز نالوکسان بررسی شده است.   مواد و روش کار: گروه شاهد سالین و گروه ­ های تیمار داروی بوپروپیون را با دوزهای 25/0، 25/1 و 5/2 میلی گرم/میکرولیتر/دقیقه در درون هسته vta دریافت کرده، ولی گروه ­ های کنترل هیچ تزریقی نداشتند. وابستگی مرفینی بصورت داخل صفاقی در طی چهار روز و هر روز سه نوبت با دوزهای افزایشی القا شد. علایم محرومیت با تزریق نالوکسان ( 1.2 mg/kg, s.c. ) ایجاد و تا 30 دقیقه مشاهده و درج شده و برای بررسی متعاقب توسط سه دوربین دیجیتالی ضبط می­ گردید.   یافته­ها: تجزیه و تحلیل علایم در داخل گروه ­ ها و بین گروه ­ ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه صورت ­ گرفت. بررسی نتایج نشان داد که بوپروپیون بطور معنی دار بصورت وابسته به دوز رخداد رفتار فرار از قفس را کاهش، در حالی­که رفتار جویدن ­را به­صورت وابسته به دوز افزایش داد. اختلاف بین مقادیر گروه شاهد و گروه ­ های تیمار از نظر آماری معنی­دار بوده است.   بحث و نتیجه گیری: به نظر می­رسد استفاده از برخی داروهای جدید یا استفاده ترکیبی از داروها می­توانند در کنترل علایم محرومیت از مرفین موثر بوده و عامل کمکی برای تخفیف علایم وابستگی به مواد باشد.     مجله پزشکی ارومیه، دوره بیست و یکم، شماره پنجم، ص 422-415 ، بهمن و اسفند 1389